Kalatez

Ei voi eläda ümbri järviš da jogiš da sil-žo aigal ei püta kalad. Ende äjile ristituile kala oli päsömižen paiči leibäd.. Kaikutte mužik, norespäi vanhazesai, mahtoi ongitada, miše kodiš kaiken olnuiži verez kala stolal. Erased tedomehed oma mugošt mel’t, miše ong oli tehtud lujas amu. Ozuteseks hö toba paleolitan aigan luižid koukuižid. Ku lapsed da vanhad ukod ongitiba kalad ongele, ka mužikad paksumba kalatiba toižil püdusil. Sen täht, miše püta kalad verkol jän al, kerazihe kahten kanzan vai ühtenzoitihe artelihe kahesan mehen. Püdused oma kalatesen kebnemb maht. Püdusel voib ei vaiše sada enamaba kalad, no mugažo ned abutaba kalatada neniš sijoiš, kus ei voiži tehta sidä toižil mahtoil. Tetabambad püdused oma not, merd da čoum. Meiden aigal, nacein, om jüged löuta todesišt verkod vai notad. Nügüd’ kalanikad ostleba paksumba kitajalaižid verkoid. Ende verkoiden täht kävutoittihe ičetehtud vahvoid linnitid. Kudotihe verkod iče, redukun lopuspäi tal’vkun keskehesai. Verkon kudojile ei sand mureta sändoid: judaita, pagišta komedas da laidas. Usktihe, miše kaiked necidä judud voib kulištada vedehine, konz verk linneb vedes. Nitiden jändusid, lastaižid, puikoid pühktihe jumalan čogaha, miše kala mäniži verkoho mugoižel-žo ”kogol”. Konz verkoiden kudond oli loptud, ka radkalud mugažo riputadihe jumalan čogaha, ned kuti pandihe”žertvaks” satusekahan kalatesen täht. Jäs, konz se ei olend völ vahvan, tal’ven augotišes tehtihe lähte purahan abul. Konz vezi jädui, jäd kokšitihe, a jän muruid amuntihe vedespäi.